Kończący się powoli rok 2014 był dla mnie rokiem przełomowym zarówno pod względem wędkarskim, jak i osobistym.
Na początku roku splot nieszczęśliwych okoliczności spowodował, że zmuszony byłem pozbyć się w zasadzie całego sprzętu jaki dysponowałem.
Gdzieś tam, w czeluściach mojej piwnicy pozostał kijek do bardzo lekkiego spinningu, jakieś pudełko z zawartością małych twisterów wątpliwej już jakości i mały kołowrotek spinningowy.
Postanowiłem, że wobec sytuacji w jakiej się znalazłem spróbuję swoich sił w spinningu w wersji ultra light.



Początkowo zacząłem pochłaniać literaturę papierową i internetową, "zbierałem rozumki" i z każdym dniem przekonywałem się o słuszności mojej decyzji.
Podstawowymi cechami UL, które najbardziej przekonały mnie do podjęcia ultra lightowych prób były:
- mało sprzętu,
- krótki czas przygotowań,
- możliwość łatwego przemieszczania się w poszukiwaniu ryb,
- szansa łowienia dużej ilości ryb, nie koniecznie dużych, a na tym najbardziej mi zależało.
Gdy już przyjąłem dość sporą dawkę wiedzy teoretycznej, nadszedł czas na uzupełnienie sprzętu.
Po gruntownym przeglądzie sprzętu doszedłem do wniosku, że do pełni szczęścia potrzebuję trochę główek jigowych o różnej gramaturze i jakiejś żyłki.
Na szczęście nie był to duży wydatek.
I tak oto rozpocząłem moje "paproszenie".
Pojechałem nad jeden z większych zbiorników w okolicy, podreptałem w miejsce, gdzie zazwyczaj zaczynałem spławikowy sezon i zaczęło się....
Chyba w drugim rzucie wyjąłem jazia +/- 30 cm. Po kilku kolejnych rzutach miałem okonia +/- 20 cm. Po kilkunastu pustych rzutach zmieniłem miejscówkę. Kilka rzutów i znowu okoń trochę większy.
W tym dniu miałem jeszcze kilka okoni oraz kilka spadów.
Rozmyślając w drodze powrotnej, doszedłem do wniosku, że jeżeli to zawsze tak wygląda, to chyba znalazłem w końcu moje wędkarskie spełnienie.
Początek roku, pierwsza wyprawa i już kilka rybek na koncie.... A najważniejsze, że nie było czasu na rozmyślania....
Gdy teraz myślę o tym dniu, to dochodzę do wniosku, że chyba wtedy wpadłem już po uszy w "paproszenie". W zasadzie cały sezon spędziłem z ultra lekkim spinnerkiem i śmiało mogę powiedzieć, że był to chyba najbardziej udany sezon w moim wędkarskim życiorysie.
Po kilku miesiącach, na szczęście okazało się, że sprawy z początku roku nie są takie straszne jak początkowo wyglądały, a w zasadzie wcale ich już nie ma, a ja ze spokojną głową mogłem oddać się bieganiu po brzegu z moją "wykałaczką".

KILKA SŁÓW O SPRZĘCIE

Gdy już ochłonąłem po moich kłopotach trzeba było się zdecydować: albo wracamy do spławika, albo bierzemy się poważnie za delikatny spinning.
Na spławiki już się nałowiłem, a więc decyzja była oczywista.
Potem zgromadziłem trochę grosza zacząłem rozglądać się za lepszym sprzętem.
Przez zupełny przypadek trafiła mi się możliwość nabycia używanego okoniowego klasyka w dziedzinie kijów spinningowych i do tego zaopatrzonego w całkiem niezły kołowrotek.
Początkowo sprzedający postawił cenę zaporową, ale wziąłem go na przetrzymanie i okazało się, że ja chciałbym mieć jego kijek z kołowrotkiem, a on zapałał uczuciem do aluminiowych felg jakie mi zostały po poprzednim samochodzie, który moja małżonka była łaskawa całkowicie zajechać i mechanik rozłożył nad nim ręce (to temat na osobny artykulik).
Z kolegą sprzedającym kijek doszliśmy do porozumienia i w ten o to sposób stałem się posiadaczem świetnej wędki i niezłego kołowrotka.
Do tego dokupiłem nową żyłkę 0,12 i trochę innych drobiazgów, o których później.

Kij
Po roku użytkowania kijka nabytego za alufelgi mogę powiedzieć, że był to trafiony zakup.
Kijek przez cały sezon spisywał się świetnie.
Jest to Konger World Champion Tango 2,7 cm, cw do 10 gramów. Nie jest to wersja zielona (przez znawców określana jako najlepsza), ale i tak jak dla mnie to mistrzostwo świata.
Gdyby nie to, że okazyjnie kupiłem ten kij, to pewnie nigdy nie byłbym jego posiadaczem, ponieważ w wersji "funkiel nówka nieśmigany" znajduje się on poza moim zasięgiem finansowym.
Uważam, że większość kijów przeznaczonych do tej wersji spinningu z powodzeniem spełni swoją funkcję.
Poniżej zamieściłem moje subiektywne spostrzeżenia co do cech jakie powinien spełniać taki kijek, aby można było nim przyjemnie łowić. Zaznaczam, że są to moje subiektywne wnioski i jak najbardziej można się z nimi nie zgadzać
Moim zdaniem długość najbardziej optymalną długością jest co najmniej 2,7 m. Pozwala to na stosunkowo dalekie rzuty lekką przynętą. Dodatkowo kij tej długości ułatwia manewrowanie w korytarzach między roślinnością wynurzoną.
Górna granica cw powinna wynosić +/- 10 gramów. To również umożliwia oddawania dalekich rzutów lekkimi przynętami, ponieważ taki kij dobrze się "ładuje" podczas wyrzutu. Poza tym taki delikatny kij sprawia, że podczas prowadzenia przynęty czuć delikatne muskania oo trawę, czy inne przeszkody. No i najważniejsze: świetnie przenosi skubanie przynęty i naprawdę przy odrobinie doświadczenia wiemy, czy to trawa, czy jakaś rybka zainteresowała się naszą przynętą, tylko nie może się jeszcze zdecydować. Być może jest to kwestia jakiś magicznych splotów włókien węglowych, albo innych tajemnych spraw, o których nie mam pojęcia.
Największy problem sprawia mi określenie sztywności kija. Myślę, że powinien on być na tyle sztywny, aby móc celnie podać przynętę i na tyle miękki, aby nie rozrywać delikatnych pyszczków okoni i kasować błędy wędkarza, jakie pojawią się w przypadku większego przyłowu (który dość często się zdarza). Z drugiej strony nie może być zbyt miękki, ponieważ możemy mieć problemy z celnością rzutów, ale za to rzuty mogą być dłuższe.
Tak więc nie podejmuję się określenia najlepszej sztywności kija. Pewnie narażę się zwolennikom klasycznych wklejanek, ale nie uważam, aby wklejanka była najlepszym i jedynie słusznym kijem do tej metody.
Najważniejszą cechą kijka (może od niej powinienem zacząć) jest to, że "kij musi leżeć w łapie". Nie może przeszkadzać w łowieniu. Jest to bardzo istotna cecha, ponieważ przez cały czas łowienia trzymamy go ręce i nim pracujemy.

prawidłowo wyważony zestaw

Nie znam całej oferty firm produkujących kije dedykowane do tego rodzaju wędkarstwa, ale jestem przekonany, że każdy kto chciałby sobie kupić taki kijek, może to zrobić za stosunkowo nieduże pieniądze.

Kołowrotek
Moim zdaniem kołowrotek powinien być niewielki max w rozmiarze ok 2500. Najważniejszymi jego cechami powinna być niska waga i dobry hamulec.
Wydaje mi się, że nie jest konieczne aby miał "n" łożysk. Oprócz tego, że duża ilość łożysk to w większości chwyt reklamowy, to nie potrzebne dociążają one kołowrotek.
Kiedy uda nam się znaleźć kręciołek, który dodatkowo będzie jeszcze równo nawijał żyłkę, to już będzie super.
Chciałbym zwrócić uwagę na to, że kołowrotek powinniśmy dobrać do kija. Chodzi o wyważenie zestawu.
Pamiętać trzeba o tym, że cały czas wędkę z kołowrotkiem trzymamy w ręce, a źle wyważony zestaw będzie powodem szybszego zmęczenia ręki, a nawet uciążliwego bólu nadgarstka.
Przy wyborze kołowrotka warto sprawdzić doświadczenia innych wędkarzy z tym kręciołkiem pod względem awaryjności.

Żyłka
Ja z powodzeniem używam żyłki 0,12. Jest to żyłka przeznaczona do metody spławikowej, ale w niczym mi to nie przeszkadza. Wielkim atutem tej żyłki jest tej wytrzymałość przy takiej średnicy. Mała średnica żyłki również przyczynia się do oddawania dalszych rzutów. Zaś jej dość spora wytrzymałość sprawia, że hol nawet większej sztuki nie przeciąga się w nieskończoność i możemy rybkę wpuścić z powrotem do wody w całkiem niezłej kondycji.

Przynęty
Przez większość czasu mojej zabawy z UL łowiłem wyłącznie na twistery w rozmiarze około 30 mm, a sporadycznie błystkami obrotowymi.
Jest to dość uniwersalna przynęta. Z powodzeniem można jej używać polując na wszystkie rybki łowione tą metodą.
Jeżeli chodzi o kolorystykę przynęt, to faktycznie przeglądając katalogi albo wchodząc do sklepu można dostać zawrotu głowy od palety kolorów i odcieni proponowanej przez producentów przynęt gumowych.
Ja zastosowałem podział przynęt na trzy grupy:
- przynęty ciemne (czarny, fiolet, niebieski, miodowy, wszelkie odmiany brązu)
- przynęty jasne (biały, żółty, przeźroczysty).

najczęściej stosowane przeze mnie przynęty


Moim zdaniem przynęty ciemne są skuteczne, kiedy trafimy na ryby żerujące w danym miejscu. Takie przynęty przypominają naturalny pokarm.
Przynęty jasne mają za zadanie sprowokować do brania rybki nie żerujące.
Wiele pisze się o kapryśnych okoniach, które mają reagować na konkretny kolor przynęty w konkretnym odcieniu. Moim zdaniem ( i tutaj też mogę się narazić specjalistom od ultra lekkiego spinningu) nie należy zbytnio przesadzać z takimi teoriami.
Nie jestem zwolennikiem teorii, że jak ryba ma wziąć to i tak weźmie. Czasami trzeba się nagimnastykować. Kilka razy trafiałem nad wodę w czasie, gdzie absolutnie wszystkie podawane przynęty były ignorowane przez ryby. Dochodziło nawet do takich sytuacji, że stojąc w wodzie miałem pod nogami stadko okoni. Kusiłem je rożnymi przynętami, ale często bez efektu. Owszem, zmiana koloru przynęty powodowała odprowadzenie przynęty pod moje nogi, ale na tym się kończyło. Działo się to np. przy zmianie ciemnego koloru na jasny lub odwrotnie.
Odprowadzenie przynęty było jedyną reakcją ryb. Nie byłem w stanie sprowokować ich do ataku na przynętę.
Po prostu, są takie dni kiedy ryby nie żerują i przynajmniej ja nie potrafię ich sprowokować do ataku.
Kilka razy było też tak, że po namierzeniu rybek okazywało się, że atakują dosłownie wszystko co znalazło się w polu ich widzenia.
Do tego, aby łowić przy użyciu przynęt gumowych potrzebne są jeszcze główki jigowe.
Do tej pory używałem klasycznych główek rozmiarem haczyka dostosowanych do rozmiaru gumek.
Ciężar główek oscylował między "nic", a 2 (2,5) grama.
Starałem się łowić główkami tylko z takim ciężarem, ponieważ:
- na moich łowiskach jest to najbardziej optymalny ciężar, pozwala on stosunkowo daleko rzucić, a i prowadzenie przynęty nie sprawia problemu,
- łowiąc w opadzie, taki ciężar powoduje dobrą pracę przynęty, ale jest na tyle mały, że przynęta jest prezentowana dość długo zanim osiągnie dno.
- łowienie przynętami o stałym ciężarze (i tym samym kijem) pozwala na dobre opanowanie rzutów punktowych, a także wyczucie pracy przynęty.
Jak na razie łowiłem tylko na główki o okrągłym kształcie, lecz w przyszłym sezonie zamierzam poeksperymentować z kształtami główek.
Kształt ma wpływ głównie na pracę przynęty w opadzie.

BUDOWA ZESTAWU

W zasadzie używałem trzech typów zestawów:
- zestaw klasyczny z główką,
- boczny trok,
- zestaw z przyponem

Zestaw klasyczny z główką: zbudowany na żyłce 0,12, z główką przymocowaną bezpośrednio do żyłki głównej (bez agrafki, czy krętlika).

Budowa zestawu do łowienia bocznym trokiem jest trochę bardziej skomplikowana:
- żyłka główna 0,12- 01,4,
- przypon 0,10- 0,12
- trok w zależności od warunków.
Do bocznego troka używałem trójkątnych krętlików.
Do jednego ramienia wiązałem żyłkę główna, do drugiego przypon z przywiązanym do niego haczykiem z uszkiem w rozmiarze uzależnionym od rozmiaru przynęty, a do trzeciego przywiązywałem trok z przymocowanym ciężarkiem za pomocą agrafki.
Istnieje wiele teorii dotyczących łowienia z zestawem bocznego troka. Jedna z nich uznaje, że nie należy stosować potrójnych krętlików, ponieważ wpływają one niekorzystnie na brania. Ja tego nie zauważyłem.
W porównaniu z klasycznym zestawem bocznego troka, czyli zbudowanym na pętli, zestaw z potrójnym krętlikiem ma przewagę polegającą na możliwości szybszego dostosowania się do warunków istniejących na łowisku. Można szybko zmienić długość troka z ciężarkiem ( co wpływa na odległość przynęty od dna, a więc np. w przypadku gdy trafimy na fragment zarośniętego dna i przynęta grzęźnie w roślinach). Można też zmienić długość przyponu.
Do tego zestawu mam przygotowane wcześniej różnej długości przypony, jak i troki.
Zaletą zestawu bocznego troka we wszystkich jego odmianach, jest możliwość dalekich rzutów oraz prowadzenie przynęty tuż przy dnie.
Jego wadą jest dość utrudnione łowienia nad zarośniętym dnem. W takim przypadku skuteczniejsze, a na pewno przyjemniejsze jest łowienie klasycznym zestawem z główką, albo zestawem z przyponem.

schemat budowy bocznego troka

Zestaw z przyponem zbudowany jest z:
- żyłki głównej,
- agrafki lub krętlika z agrafką,
- śruciny lub oliwki umieszczonej na żyłce głównej nad krętlikiem lub agrafką
- stopera gumowego umieszczonego nad agrafką lub krętlikiem w przypadku obciążenia zestawu oliwką,
- przyponu z haczykiem w rozmiarze dostosowanym do wielkości przynęty.
W tym typie zestawu żyłkę główną można łączyć z przyponem klasycznie tzn. pętla- pętla, ja jednak stosowałem agrafkę z krętlikiem.
Nie jest to mój ulubiony zestaw. Jego wadą jest to, że strefie przydennej nie ma możliwości wprowadzenia przynęty w "agresywny opad". Spowodowane jest to tym, że przynęta pracuje w opadzie do momentu, aż ciężarek osiągnie dno. Później przynęta opada bardzo powoli pod wpływem własnego ciężaru.
Zestaw ten jest natomiast niezastąpiony w sytuacji kiedy łowimy nad bardzo zarośniętym dnem. Ściągając zestaw wyraźnie czujemy, kiedy ciężarek zaczepia o rośliny i mammy możliwość zmianę szybkości prowadzenia przynęty, natomiast sama przynęta jest nad roślinnością i przez cały czas prowadzenia jest widoczna (nie "łapie" roślin).



MOJA TAKTYKA ŁOWIENIA

Taktyka łowienia to chyba najtrudniejszy element łowienia ryb.
Jeżeli chodzi o moją taktykę, to nigdy nie wiedziałem (i chyba już nie będę wiedział), co zrobić kiedy nie mam brań: zmienić miejsce, zmienić przynętę, a może zestaw albo sposób prowadzenia.
W trakcie moich ultra lekkich łowów wypracowałem sobie następujące taktyki:
Stanowiska z otwartym brzegiem, bez roślinności wynurzonej nie są moimi ulubionymi miejscówkami. Tutaj łowię wachlarzem. W każde miejsce rzucam dwa razy i za każdym razem ściągam inaczej przynętę:
1- jednostajne ściąganie przynęty,
2- trzy wolne obroty korbką, dwa podbicia szczytówką, trzy wolne obroty korbką, dwa szybkie obroty korbką- i tak cały czas- podczas podbijania szczytówką przynęta wykonuje niemal pionowy ruch w górę, a później opada, a przyspieszając obroty korbką przynęta przyspiesza i lekko skośnie podnosi się.
Jeżeli mam kontakt z rybą, to obławiam konkretne miejsce oddając kilka ponownych rzutów w to miejsce. Kiedy nie mam innych pobić, albo pobicia się kończą zmieniam stanowisko.
Jeżeli chodzi chodzi o zmianę koloru przynęty, to zmieniam ją co trzy stanowiska. Stosuję wtedy zasadę, że ciemny kolor zmieniam na jasny, a jasny na ciemny. Jeżeli mam kilka pobić na ten sam kolor, to go już nie zmieniam.
Najwięcej problemów mam z zapamiętaniem jaką techniką prowadziłem przynętę w przypadku gdy mam kontakt z rybą.
Spowodowane jest to tym, że nie można być maksymalnie skupionym przez cały czas łowienia (przynajmniej ja tego nie potrafię). Siłą rzeczy oddając sto pięćdziesiąty rzut człowiek się rozprasza i zaczyna np. myśleć o innych sprawach, a przynętę prowadzi odruchowo.
Najbardziej lubię łowić w pobliżu roślinności wynurzonej. Można tutaj liczyć na okonie, ładne wzdręgi, płocie. W takich miejscach technika prowadzenia przynęty jest taka sama jak opisałem wyżej, lecz najwięcej czasu poświęcam na obłowienie najbliższej okolicy roślin.

Podsumowując, muszę stwierdzić, że cel jaki sobie założyłem został osiągnięty. Zacząłem łowić o wiele więcej ryb niż w poprzednich sezonach ( w stosunku do ilość wypraw).
Moje trofea to okonie, jazie, wzdręgi, leszcz i szczupaki.
Łowiąc zestawem z żyłką główna 0,12 udało mi się złowić min: jazia 41 cm, okonia 30 cm i szczupaka 51 cm.
Niestety nie mam całej dokumentacji foto, ponieważ karta pamięci uległa uszkodzeniu.

To tak pokrótce ogólna charakterystyka mojego "paproszenia". Zachęcam do spróbowania tej metody i zapraszam do wymiany doświadczeń.
Liczę też na konstruktywną krytykę.